© Emy Elleboog
“Die tweetalige dienstverlening blijft een pertinent probleem in onze hoofdstad. Ook tijdens de coronacrisis kwamen die problemen regelmatig naar boven. Bovendien is de problematiek waarschijnlijk schrijnender dan blijkt uit de cijfers, want lang niet alle Nederlandstaligen die met deze problematiek in aanraking komen vinden hun weg naar het Vlaams Meldpunt Taalklachten”, zegt Annabel Tavernier.
Vals excuus
Dat werd ook bevestigd door Luc D’Hooghe. Hij liet verstaan dat de strijd rond volwaardige Nederlandstalige dienstverlening niet gewonnen is. Er wordt zelfs gevreesd dat Nederlandstalige patiënten moeten uitwijken naar Vlaanderen. “Op die manier versterkt het probleem zichzelf. Minder Nederlandstalige patiënten zorgt ervoor dat de ziekenhuizen een vals excuus hebben om toch niet aan de taalwetgeving te moeten voldoen”, zegt Tavernier.
Kwestie van leven of dood
“Het is niet alleen een principiële kwestie, het is vaak ook een kwestie van leven of dood”, aldus Tavernier. “Eigenlijk is het een regelrechte schande dat mensen in een acute noodsituatie niet geholpen kunnen worden in hun eigen taal. Zelfs Nederlandstaligen met een goed begrip van het Frans zijn vaak verre van thuis in het medische jargon dat gebruikt wordt, wat kan leiden tot misverstanden met een fatale afloop.”
Een schrijnend voorbeeld dat werd aangebracht door Marc Noppe bevestigde die stelling. Een dame met een acuut medisch probleem werd door een MUG opgehaald. Zelf wilde ze naar een Nederlandstalig ziekenhuis gebracht worden, maar dat was niet mogelijk. Ze werd naar het Erasmusziekenhuis in Brussel gebracht, dat volledig Franstalig is. De dame overleed in het ziekenhuis.
