© Emy Elleboog
Het probleem van gebrekkige Nederlandstalige dienstverlening in Brusselse ziekenhuizen en spoeddiensten sleept al decennialang aan. In navolging van het N-VA-actieplan ‘Taal in Ziekenhuizen’ dat eerder werd gelanceerd, presenteert Tavernier een aantal concrete voorstellen: “De primaire verantwoordelijkheid ligt bij het Brussels en federaal niveau. Maar aangezien daar werkelijk niets beweegt zijn we in Vlaanderen genoodzaakt om het heft in eigen handen te nemen en zelf met oplossingen te komen.”
Vlaanderen aan tafel
De Brusselwet zegt dat de Vlaamse Brusselminister verplicht uitgenodigd moet worden op de vergaderingen van de Gemeenschappelijke Gemeenschapscommissie (GGC) voor zaken zoals gezondheidszorg. Maar tot nu toe is dat nog nooit gebeurd. Tavernier vindt dat onaanvaardbaar: “Al meer dan 20 jaar wordt de wet in de vuilbak gegooid. We hebben een garantie nodig dat Vlaanderen vertegenwoordigd is aan de Brusselse tafel. Daarom pleiten we voor een volwaardige deelname van de Vlaamse Brusselminister aan het GGC-college waarbij hij, samen met zijn Franstalige collega, de huidige GGC-leden verantwoordelijk voor gezondheid en welzijn vervangt.”
Taalklachten serieus nemen
Volgens Tavernier is het van cruciaal belang dat elke taalklacht serieus wordt genomen: “Te vaak blijven taalklachten onbehandeld, wat leidt tot een gevoel van machteloosheid bij slachtoffers van deze discriminatie. Dat moet dringend veranderen. Ziekenhuizen moeten elke klacht serieus nemen en concreet actie ondernemen om het probleem aan te pakken. In het geval van ernstige taalklachten moet de Vlaamse Zorginspectie ingrijpen.”
Tavernier is teleurgesteld over het gebrek aan daadkracht bij huidig minister voor Brussel Benjamin Dalle (cd&v) op dat vlak: "Hoewel hij enkele babystapjes heeft gezet, is er nauwelijks verbetering vast te stellen op het vlak van Nederlandstalige dienstverlening in Brussel. Dalle heeft te weinig inspanningen geleverd om daar verandering in te brengen. Het respect voor de wettelijke tweetaligheid in Brussel is nog nooit zo slecht geweest, maar de minister heeft nooit echt de wil getoond om dit aan te kaarten. Hij heeft dan ook Nederlandstalige Brusselaars en de Vlamingen uit de Vlaamse Rand in de steek gelaten."
Blinde vlekken wegwerken
Aangezien patiënten bij een noodoproep naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis gebracht worden, komen niet alleen Brusselse Vlamingen, maar ook heel wat Vlamingen uit de Vlaamse Rand in aanraking met gebrekkige Nederlandstalige dienstverlening in Brusselse ziekenhuizen en spoeddiensten. “Daar worden echter geen cijfers over bijgehouden”, benadrukt Tavernier. “Om beter zicht te krijgen op het probleem is het nochtans belangrijk om de Vlaamse patiëntenstroom naar Brusselse ziekenhuizen in kaart te brengen. We moeten niet alleen weten hoeveel Nederlandstalige patiënten er zijn, maar ook hoe zij de tweetaligheid van de ziekenhuizen ervaren. Het is immers een publiek geheim dat heel wat Vlamingen uit de rand vanwege de gebrekkige Nederlandstalige zorg naar een ander ziekenhuis uitwijken.”
Vlaamse taalinspectie
"Zonder concrete controlemaatregelen voor taalkennis in Brusselse ziekenhuizen blijven we op een dood spoor," betoogt Tavernier, die daarvoor een rol ziet weggelegd voor de Vlaamse Zorginspectie. “De taalcontroles moeten in de eerste plaats gericht zijn op de dringende medische hulp en de ziekenhuizen. Dit is een cruciale stap om de kwaliteit van de Nederlandstalige zorg te waarborgen.”
